Die ene bewoner - Twan Smitskamp (Boskalis)

In ‘Die ene bewoner’ vertellen omgevingsmanagers over die ene ontmoeting die hun kijk op het vak heeft veranderd .

Twan Smitskamp (27, op de foto rechts) werkt als omgevingsmanager bij Boskalis

Project IJsselwerken
Vanuit Boskalis Nederland werk ik als omgevingsmanager in het tweefasencontract IJsselwerken, waarin het waterschap Drents Overijsselse Delta en Boskalis samenwerken aan de versterking van de IJsseldijk tussen Zwolle en Olst. Op dit moment zitten we in de planuitwerkingsfase en halen we klantwensen en -eisen op. We passen het ontwerp hierop aan en vervolgens maken we inzichtelijk voor belanghebbenden hoe we hun input in het ontwerp hebben verwerkt. Voor Boskalis is het KES proces een nieuw fenomeen, omdat dit een fase is die traditioneel alleen door de opdrachtgever wordt doorlopen. Doordat we in een tweefasencontract werken, sluiten we als opdrachtnemer nu al bij deze gesprekken aan.

Ruimtebeslag van de vernieuwde dijk
Langs het gehele traject hebben we te maken met 300 a 400 perceeleigenaren. Dit zijn allemaal mensen die naast of aan de dijk wonen en die geraakt worden door onze toekomstige werkzaamheden. In één geval kwamen we bij een locatie die heel dicht tegen de dijk aan zat. In het voorkeursalternatief had de nieuwe dijk een relatief groot ruimtebeslag op het perceel van omwonenden. De nieuwe dijk kwam erg ver in hun tuin en dicht op de muren. De bewoners gaven aan dat hun leefgenot met dit voorkeursalternatief zo zwaar aangetast zou worden, dat ze niet meer in hun woning zouden willen blijven wonen.

Neem collega’s van techniek mee naar gesprekken in de omgeving
Voor ons is het vanuit omgevingsmanagement belangrijk dat mensen het gevoel hebben dat ze gezien worden. Dat we hun feedback serieus nemen en hiermee aan de slag gaan in het ontwerp. Dat is overigens geen garantie dat iedereentevreden is met de uiteindelijke oplossing. Maar het zorgt er wel voor dat we open en transparant communiceren over onze manier van werken. In het geval van deze woning besloot ik om de ontwerpleider mee te nemen naar het tweede gesprek. Op deze manier kon hij een toelichting geven op het ontwerpproces, wat bij de mensen het vertrouwen vergrootte in de manier waarop wij werken, namelijk transparant en open. Tegelijkertijd hielp het in het omgevingsbewustzijn van het technisch team. Een streep op een kaart krijgt pas echt betekenis als je ergens staat en ziet wat het betekent voor de mensen die er wonen. In het geval van dit perceel bleek het mogelijk om een optimalisatiedoor te voeren. We konden de waterveiligheid garanderen op zo’n manier, dat er geen ruimtebeslag meer was op dit perceel.

Een beter ontwerp door meer omgevingssensitiviteit in de hele organisatie
Sinds deze ervaring vind ik het nog belangrijker om technici ook mee te nemen naar buiten, vooral op kritische locaties. Als een werkvoorbereider of ontwerpleider buiten ziet wat er aan de hand is of hoe de situatie eruit ziet, dan komen we verder dan als ze alleen achter de tekentafel blijven. Ik zou het heel mooi vinden als we naar een gelijkwaardige benadering gaan, waarbij techniek en omgeving naast elkaar staan in het ontwerpproces. Samen buitenkijken en spreken met belanghebbenden helpt daarbij. Op deze manier ontstaat er ook meer omgevingsbewustzijn bij de techneuten, want ze krijgen veel meer beeld bij de vraag wat belangrijk is voor de omgeving. Een dijk is niet alleen functioneel om water tegen te houden, maar er wordt ook op en aan geleefd en dat zie je niet op een plaatje. Dat gevoel krijg je alleen als je er rondloopt en de verhalen van de omwonenden woont.

Heb je ook een interessant inzicht over omgevingsmanagement opgedaan naar aanleiding van een issue met een belanghebbende en lijkt het je leuk om hier meer over te vertellen? Neem dan contact met ons op voor een interview!